Belevenissen van een ALS patiënt

Speurtocht.
De kleinkinderen komen 2 nachtjes bij ons logeren. We genieten. Veel spelletjes spelen maar ook fotoboeken plakken want ik had een behoorlijke achterstand en nu kan ik het niet meer. Het is geweldig hun reacties te zien op de foto’s toen ze nog klein waren en nu kunnen ze er fotoboeken op hun eigen manier van maken, wel zo leuk, vol met herinneringen aan beleefde avonturen bij ons en de teksten die ik schreef wanneer ze bij ons gelogeerd hadden. En dan natuurlijk de lang beloofde speurtocht. Opa heeft enkele dagen ervoor heuse padvinder tekens gestuurd die ze thuis alvast kunnen bestuderen. Op de dag zelf gaat Opa ’s morgens vroeg op de fiets onderweg met de briefjes waarop de opdrachten staan in plastic zakjes verpakt. Je weet het maar nooit met her weer in de herfst. Inderdaad, hij is halverwege en het begint te gieten. Tweede poging rond de middag. De krijttekens zijn vervaagd dus nu wordt er ook met steentjes en takjes gewerkt. Ik ga met de kinderen wanneer het zonnetje schijnt op pad. De zonnestralen vallen tussen de laatste gele bladeren, eekhoorntjes zoeken nog hun laatste voedsel, vogels zoeken nog graantjes tussen de bergen bladeren, de geur van paddenstoelen.
Volop kletsend, zoekend en vragen stellend lopen ze naast me terwijl ik in mijn elektrische rolstoel voor het eerst door de blubber rijdt. Salsa (de rolstoel) doorstaat de tocht goed. Even was ik bang te kantelen op een smal zandpaadje waar een putdeksel erg scheef lag maar de kleinkinderen hielden me goed vast, ik was gered. Nog even een snelheidswedstrijdje en we komen weer thuis, zij trots met alle oplossingen na een voettocht van 5 km.
Voor hen was het ook goed eens te zien hoe alles bij ons in huis nu functioneert. Het is een omgekeerde wereld geworden. Opa doet alles en zij helpen mee. Ze zijn er intussen aan gewend mij in een rolstoel te zien zitten en gaan er nu, na de eerste grote schrik, ook op een natuurlijke manier mee om.
En ik, ik heb genoten. Elke avond viel ik doodmoe in bed na een heerlijke dag met onze kleinkinderen te spelen, praten en van onze wederzijdse liefde te genieten. Ik besef maar al te goed dat dit niet meer zo vaak zal gebeuren. Om zo meer geniet ik er nu van.