Volledig sondevoeding... zo saai

Sinds de zomervakantie ben ik overgegaan op volledig sondevoeding. Het eten lukt niet meer, zelfs de kleinste hapjes veroorzaken zulke hoestbuien dat ik het niet meer doe. Maar oooh.... wat is het moeilijk soms! En het is zo saai..., je kunt je niet meer verheugen op dat lekkere gebak, of een avondje uit eten en die lekkere hapjes op een verjaardag. Je mag alleen toekijken hoe de anderen ervan genieten, lachend nee schudden als er weer een schaal toastjes oid voor je neus gehouden wordt, welwillend luisteren naar ´over de slanke lijn´ klagende mensen, die zich altijd te dik vinden, maar ondertussen alles eten en die ik dan wel eens graag een paar dagen in mijn schoenen zou willen zetten of soms simpelweg een draai om de oren geven.

En tegelijkertijd geef ik mezelf ook maar weer een figuurlijke draai om de oren, want ik weet best dat je het eerst zelf mee moet maken om te weten wat het is om geen hap meer te kunnen eten, dus ik kan het een ander eigenlijk niet kwalijk nemen, dat ze je onbedoeld kwetsen. En dus stoppen we alle pijn en emoties maar achter een brede lach... maar oooh... wat is het moeilijk soms! En eenzaam, want zoals zo vaak ben je de enige uitzondering ...